Het Ontstaan van de Stichting
 

De voorliefde voor dieren grijpt terug naar het kleine jongetje genaamd Marc Housen. Vroeger hadden ze in het vaderlijk huis namelijk ook al verschillende dieren. Zo liepen vier honden over de vloer, tjirpten twee parkietjes en hupten een aantal konijnen vrolijk rond. Toen Marc vijftien jaar oud was, viel zijn oog op Peggy Zuidersma. Peggy was net zoals Marc van kinds af aan zeer met dieren begaan. Ze was altijd op de manege te vinden en volgde daar ook paardrijlessen Langs deze weg kwam Marc ook in aanraking met paarden. Hij was gelijk verkocht en besloot om ook paardrijlessen te gaan volgen. Dit deed hij toen al zonder bit en zadel. Marc vond een bit en een zadel namelijk niet fijn voor de paarden. Dit leverde enkele grappige momenten op, want zo eigenwijs als hij was, zo vaak werd hij ook door de bak geslingerd.
 

Via vrienden vernamen Marc en Peggy dat op een weide een aantal paarden stond. Het groepje ging elke dag even langs om wat voedsel te geven. Op die weide stonden allemaal jonge haflingers die naar de slacht moesten omdat op de plaats waar de weide zich bevond gebouwd zou worden. Ze werden slecht verzorgd en leefden onder erbarmelijke omstandigheden. Een van deze paarden had bijvoorbeeld in een roestige spijker gestaan maar de boer wilde hier niks aan doen. Er zijn destijds verschillende pogingen ondernomen om met behulp van de dierenbescherming de leefsituatie van de paarden te verbeteren. Dit heeft slechts tot resultaat gehad dat de boer de spijker eruit liet halen maar meer gebeurde niet...
 

De meeste haflingers werden verkocht en kregen een nieuwe eigenaar die hun wel voldoende liefde gaf. Niet alle haflingers werden verkocht, er bleven namelijk nog twee over, te weten: Amber en Savanah. Monique (de zus van Marc) besloot om Amber te kopen, zij was ook helemaal bezeten van paarden. Marc bood zijn zus aan om Amber op te halen omdat hij wel een trailer mocht rijden. Aldus geschiedde. Hij reed de oprit omhoog, keek in de achteruitkijkspiegel en hoorde een paard uitbundig hinniken. Het geluid was afkomstig van Savanah; zij reageerde omdat haar zusje Amber werd weggehaald. Voor Savanah was helaas geen interesse; zij was niet moeders mooiste waardoor niemand haar wilde. De enige weg die Savanah nu nog moest bewandelen was de weg naar het slachthuis. Het hinniken van Savanah en de gedachte dat het arme beestje naar het slachthuis moest, hadden een enorme emotionele en hartverscheurende impact. Marc bedacht zich dan ook geen moment en riep voordat hij wegreed naar Savanah: ‘Ik kom jou ook dadelijk halen!’. Deze belofte kwam Marc zonder enige slag of stoot terwijl ze eigenlijk geen plaats hadden voor het paard. Nadat ze half Limburg waren afgereden, werd gelukkig een geschikte stal gevonden bij Stal Vaessen.
 

In de komende periode verzorgden Peggy en Marc Savanah met heel veel liefde en hebben ze haar zadelmak gemaakt. Ook werd Savanah herenigd met haar zusje Amber. Voor Amber werd namelijk ook een plaatsje gevonden bij Stal Vaessen! Na al die jaren staat Amber hier nog steeds. Aan alle mooie periodes komt een eind. Zo gebeurde dit ook bij Savanah toen zij aan de verschrikkelijke ziekte kanker stierf. Marc en Peggy wilden door het overlijden en de manier waarop zij met Savanah in aanraking waren gekomen iets betekenen voor alle dieren die verwaarloosd werden. Savanah zou ‘niet voor niets gestorven zijn’. Zo werd de droom geboren om alle dieren een tweede kans te bieden.
 

Het gemis van Savanah was zo diep dat ze de liefde in een ander paard wilden steken. Zo werd de haflinger Acilaine gekocht. Naderhand viel het oog op een andere haflinger genaamd Wulf. Wulf was al meerdere keren van eigenaar gewisseld maar werd steeds teruggeplaatst wegens gedragsproblemen. Wulf heeft inmiddels geen gedragsproblemen meer door de vele tijd en liefde die Marc en Peggy in het paard hebben gestoken. Wulf kreeg eindelijk weer vertrouwen in mensen nadat hij al zo vaak was teleurgesteld.
 

Vanaf die dag zijn Marc en Peggy begonnen met het opvangen van paarden. Zo vingen zij de 25-jaar oude Robin met artrose op voor wie de eigenaar niet meer kon zorgen. Even later hoorden ze via vrienden dat Navah, een haflinger met luchtwegproblemen, naar de slacht zou gaan. Marc en Peggy hadden echter geen plaats meer om Navah op te vangen. Wat volgde was een race tegen de klok. Op zondagmiddag werden twee weides in Schinveld gehuurd en diezelfde avond werd Navah ternauwernood van de slachtkar afgehaald; maandagmorgen zou zij namelijk naar de slacht gaan. Deze heldendaden bleven niet onopgemerkt want ook andere dierenbezitters vonden hun weg naar Marc en Peggy. Zo vingen zij kippen op omdat de eigenaar geen plaats meer had voor kippen. Ze legden namelijk geen eieren meer. Verder werden er ook konijnen geplaatst die voor hun eigenaars overbodig waren. Tenslotte voegde de Vlaamse Reus Rambo zich bij de familie. Ook Rambo werd gered van de slacht; zijn broertjes hingen namelijk al op.
 

Wegens ruilverkaveling werd de weide in Schinveld te klein. Marc en Peggy droegen de grote verantwoordelijkheid voor inmiddels een twintigtal dieren en naar enige tijd zoeken werd een nieuwe grotere weide gevonden. Deze weide was een enorme luxe, er stond namelijk een stal met stromend water en elektriciteit. Toen alle dieren overgebracht waren naar hun nieuwe onderkomen, stopte er een auto voor de deur. De chauffeur kwam hen tegemoet met twee ganzen want hij had geen plaats meer voor de dieren. Marc en Peggy streken over hun hart en vingen ook de twee ganzen op. Als je een dier eenmaal in de ogen hebt gekeken zit het in je hart en wil je het helpen.
 

Na een tijdje bezochten Marc en Peggy een paardenmarkt met aftandse paarden. Toen de markt tegen het einde aan liep, was één shetland pony nog niet verkocht. Ze was pas twee jaar maar slecht onderhouden want het halster was al in haar neus gegroeid. Toen Marc wilde wegrijden riep de boer hem na: ‘Denk eraan ze gaat naar de slacht morgen!’. Dit greep Marc en Peggy zo hard bij de keel en het hart dat ze direct besloten om ook Sunny op te vangen.
 

In sneltreintempo werden daarna vissen, eendjes en konijnen opgevangen. Allereerst werden de vissen in grote bakken met water geplaatst en de konijntjes in kleinere hokjes. Naarmate meer dieren hun rustoord vonden bij Marc en Peggy, werden de bakken met water en de konijnenhokken te klein. Er werd eigenhandig een vijver gegraven en een groot konijnenverblijf gebouwd. Het opvangen van dieren nam nu zulke grote proporties aan dat een dringende noodzaak ontstond om het opvangen een vaste vorm te geven. De wens ontstond een stichting op te richten. Na een korte inventarisatie waren Bert Housen (vader van Marc) en Brian Horsch (neefje van Marc) bereid om deze samenwerking aan te gaan. Een andere droom werd werkelijkheid: het opvangen van dieren werd in een juridische vorm gegoten. Stichting Dierenopvang Savanah was geboren.
 

Na de oprichting zijn verschillende dieren aan de dierenopvang toegevoegd. Verschillende konijnen, een drietal paarden maar ook verschillende legkippen kregen een tweede kans bij de stichting. Laatstgenoemde zijn afkomstig uit een legbatterij. Deze kippen zijn verminkt voor het leven en zijn zowel fysiek als mentaal afgetakeld. Ook zij krijgen stukje bij beetje het vertrouwen terug in de mensheid.
 

Elvira was het eerste paard dat na het oprichten van de stichting een plaatsje kreeg. Haar eigenaar zat in een lastige situatie en zocht een goed tehuis voor haar paard. Elvira lijdt aan artrose dus vond de eigenaar het niet geschikt als zij terecht kwam bij een manege. Stichting Dierenopvang Savanah gaf gehoor aan deze wens en nam Elvira onder haar hoede. De laatste twee bewoners van de dierenopvang zijn de paarden Pinky en Flame. Deze twee paarden waren zwaar verwaarloosd en zijn afkomstig van de Kakert. In samenwerking met Stichting Paard in Nood en Dierenopvang Hope, genieten de twee paarden voortaan de goede verzorging en liefde van Stichting Dierenopvang Savanah.
 

Het jaar 2015 was voor ons en onze dieren een veelbewogen jaar met veel pijn, verdriet maar natuurlijk ook vreugde. Enkele mooie momenten waren de komst van Mika en Deejee (paarden) maar natuurlijk ook de kleine 350 levens die wij hebben mogen redden van een ellendig leven en waarvan er een aantal hun definitieve eindbestemming bij onze opvang vonden. Zoals zo vaak heeft het runnen van een dierenopvang niet alleen maar leuke kanten en zijn er ook vaak hele nare gebeurtenissen. Zo zijn er in het afgelopen jaar een twintigtal dieren door ziekte of ouderdom gestorven en iedere keer weer sterft er dan ook een klein stukje van jezelf.
 

Het absolute dieptepunt van 2015 was het plotselinge overlijden van onze penningmeester, vader en tevens beste vriend Bert Housen maar gelukkig weten wij ons als familie door deze moeilijke tijd heen te slaan en zou Bert dit ook niet anders gewild hebben.
 

2015 was ook het jaar van financiële tegenslagen mede daarom wil ik uitdrukkelijk onze donateurs nog een keer bedanken voor hun absoluut zeer noodzakelijke steun want zonder jullie steun word 2016 nog een donkerder jaar als 2015. Omdat we positief zijn ingesteld zullen wij het meest donkere scenario maar verder niet toelichten.
 

Zo zie je maar weer dat er in 365 dagen heel veel kan gebeuren waardoor je voortdurend het gevoel hebt dat je in een emotionele achtbaan zit waarin geluk, verdriet ,pijn,angst en vreugde de allesbepalende factoren zijn.
 

Als laatste maar zeer zeker niet onbelangrijk hoop ik jullie ervan te kunnen overtuigen van de noodzakelijke steun die onze dieren nodig hebben en is iedere donatie hoe klein of groot dan ook heel hard nodig om van 2016 een succesvol jaar te maken.
 

Mvg Marc Housen Stichting Dierenopvang Savanah